ABD televizyonlarından bir kanal seyrediyorum…

Sharon Stone’u anlatıyor; doğduğu yeri, coğrafi şartlarını, çocukluğunu, okul hayatını ve en önemlisi ailesini… Anne ve babasını uzun uzun anlatıyor, 4 çocuklu ailenin kızı Sharon. Annesi snop bir kadın, seçici, okumuş, eğitimli… Babası işçi, okumamış ama  çok iyi adammış. Biraz sert karakterliymiş. Birbirlerine âşıklarmış. Annesi ile nasılsa yolu kesişmiş ve evlenmişler. Babası çok düşünen, ince bir adammış. Yaşadıkları küçücük bir köy, dağ var. Köy dağa dayanmış ve kışın çok kar yağıyor, zaman zaman evden çıkamıyorlar.

Sharon ; “ yaşadığımız köy o kadar küçük bir yerdi ki insanlar zorunlu olarak iyi insan olurlardı” diyor. Zorunlu iyi insan olma hali pek hoşuma gitti.

Neyse...

Gelelim anne babasının ilişkisini nasıl anlattığına; uzun uzun anlattı; annemle babam böyle… Son cümle, ilişkinin özeti; annem ve babam, birbirlerini hiç aramadılar. Öylece kalakaldım… Birbirlerine çok iyi davrandılar, çok sevdiler, çok iyi anladılar, çok sarıldılar, çok öpüştüler, hiç yalan söylemediler, hiç kandırmadılar, birbirlerine çok güvendikleri için hiç bıkmadılar ve bunların hepsini anlarım, bilirim.

Ama birbirlerini harcamadılar. Vay arkadaş. Ne çok harcanmışlık gördüm. Beni harcayan, benim harcadığım, arkadaşlarımdan, dostlarımdan, hayat ve kişisel istatistiklerimden... Uzun yıllar birbirini harcamış çiftler...

Harcanmışlık; iyi bilirim…

Harcanmamışlık duygusu nasıl bir şey acaba?

Tanışmak isterim doğrusu…

Funda'ya takılanlar:

Hakan Ural, eski eşi Sibel Can'ın evleneceği haberi üzerine, “3 çocuklu kadın. Ne alaka” demiş. O kadar haklısınız ki, size gelince çocuk sayısı, karı sayısı ve yaş farkı hiç önemli değil. Sosyetik kadınlar, parti olacağı gün yağmur yağmasın diye, bilmem kaç tane kel adam ismi sayıyorlarmış. Yağmur yağarsa entarileri, ayakkabıları ıslanır, saç baş dağılırmış... Kel büyüsü lüzumsuz kadınlar.