Bir yazgı mı?

Bir kader

Yoksa bir keder mi?

Bir evladını kaybetmek

Diğer evladını vermemek

Diyarbakır’da bir anne

Bir çığlık

Bir derin feryat

Bir anne

Bin anne

Hacire anne

Destanımız “ONLARIN ÖYKÜSÜ”

Bir gün gözler yollarda

Gelmez oldu can oğul

Bir derin öfke Hacire annede

Can oğul canda oğul

Dedi yetti gayri

Bir canımı aldınız vermem canımı

Yürüdü nefeslerini geçerek yürüdü

Dayandı kapısına alanların

Verin bana ait olanı

Verin oğlumu dedi haykırarak

Surlar ses verdi sesine

Anneler ses verdi sesine

On anne yüz anne

Yüzlerce aile

Söktü adı canı canda evladını karanlıklardan

Kimi isyan dedi kimi başkaldırı

Biz ise anne dedik

Destanımızdan yalnız onun yüreği

Şimdi anlatılır zaman zaman

Derin bakışları HACİRE annenin

Durduracak dedik bu karanlığı anneler

Nasıl bize can verdilerse

Geleceğe de can veriyorlar

Anneler anneler anneler

Dağ gibi dizilmiş anneler