Ahmet Davutoğlu siyaset sahnesinde tanıdığımız bir isim değil. Vasıflarını, birikimini, ahlakını ve Türkiye konusunda heyecanını düşünce dünyamızdaki herkesin bildiği biri.. İmrenilesi bir akademik kariyerin ardından, başbakan baş danışmanlığına, dışişleri bakanlığına ve nihayet başbakanlığa uzanan yolda herhalde kimse onun hak etmediği mevkiye geldiğini iddia edemez. Burada geride bıraktığımız 20 ayın muhasebesini yapacak değilim. Ancak şu kadarını söyleyeyim ki Davutoğlu başbakanlık görevini başarısız olduğu için değil; cumhurbaşkanıyla ilişkisini sağlıklı yürütmesine imkan verecek doğru mekanizmayı kuramadığı için bırakıyor.

Hoca’nın ayrılma kararını açıklamasına takaddüm eden günlerde kimi yazılı/görsel/ digital medyada hakkında yazılıp çizilenlerin önemli bir kısmında endazenin kaçırıldığına bakıp hayıflanmamak mümkün değil. Geçmiş yılları hatırlıyorum.. Rahmetli Turgut Özal’ın partisini Yıldırım Akbulut’tan kurtarıp Mesut Yılmaz’a emanet etme mücadelesini; sonra Mesut Bey’den kurtarma çabasını.. Süleyman Demirel’in Tansu Çiller’i ikna edemeyince ‘ Erkek olsan seni şu pencereden atardım ’ haykırışıyla Çankaya Köşkü’nün koridorlarına taşan öfkesini ve nihayetinde kendi partisini bölmek zorunda kalışını v.s.

Ahmed Davutoğlu her zaman muhafaza edegeldiği saygı ve edep hudutları dahilinde; en önemlisi siyaset tarihimizde eşi olmayan bir görev devri örneği veriyor. Bunu takdir edebilecek en doğru kişi şüphesiz sayın Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan.. Nitekim onun Davutoğlu’ndan övgüyle söz edip teşekkür etmesi dolayısıyla görevden ayrılma kararı gerek batı dünyasında gerekse iç kamuoyunda fazla köpürmedi.. Ahmet Davutoğlu’nu hedef alan incitici yorum ve değerlendirmelerin herkesten fazla cumhurbaşkanını üzdüğünden eminim. Beştepe’ye nispet ederek bu yorumları yapanlar bir süre sonra Davutoğlu, Tayyip Erdoğan’ın desteğiyle önemli bir uluslararası görev üstlenirse ne derler bilmem.        Hoca elbette eleştiriden azade değil. Başarıları yanında pek çok hatası da oldu.. Bunları yazdık, söyleyegeliyoruz. Ancak hakkında hükme varırken son siyasi gelişmede sergilediği tavra bakıp insaf terazisini elden bırakmamak lazım.