30 günlük Ramazan Ayının müfakatı olan Ramazan Bayramının son günündeyiz. Ben çocukluğumdaki bayramlardan kopamıyorum. Dedem bayram namazından gelmeden, annemle babaannem bayram kahvaltısını hazırlardı. En güzel kıyafetlerimi giydikten sonra pencereye koşup caminin dağılmasını büyük bir heyecan ile beklerdim. Dedem geldikten sonra eli öpülür bayramlaşılır ve bayram harçlıklarımız alındıktan sonra ailecek kahvaltıya otururduk. Artık aile büyüklerimin olmadığı bayramlar, asla eski bayramlar gibi gelmese de en zor bayramlardan birini ülke olarak yaşıyoruz. Esas şimdi artık hiçbir bayram eskisi gibi olmayacak. Ailelerini kaybedenler, evlerini kaybedenler, kimsesi kalmayanlar, o kadar çok kalp kırık ki bu bayramda. Bunun bilincinde olarak daha sessiz, daha sakin olabilsek bu günlerde.

Bayramın ilk günü çadır kentlere ziyarette bulunan gazeteci ve sanatçı arkadaşlarımın paylaşımları bir nebze de olsa içime su döktü. Kalplerimizin bir kısmı hep yarım kalacak olsa da, bayram geleneğinin orada yaşatılmaya çalışılması ne kadar güzel ve gerçekten çok mutlu etti beni. Normal bir bayram sabahı gibi güne başlayıp, bayram namazının ardından gelen misafirleri çadırlarda ağırlayıp, topluca bayramlaşmalarını görmek çok güzeldi. En güzel kıyafetlerini giyen çocukların el öpme ve şeker toplama telaşı, hepimize moral depoladı. Belki eski komşuları yoktu ama yan çadırlardaki aileler vardı yanlarında, bayramlaşıp birlikte kahvaltı yaptıkları. Kalbimizin hep bir köşesi buruk olsa da birlik ve beraberliğimiz ile bu günlerin üstesinden geleceğiz. Hepinize sevdiklerinizle birlikte sağlıkla, mutlu bayramlar dilerim.