Olmamasının nedenlerini sayfalarca yazabiliriz. İki takım arasındaki en bariz fark, Başakşehir en tepeye oynuyor ve de öyle oynuyor. Trabzonspor ise en tepeyle işi yok, kendini aşma derdinde. Ya da kendi olmaya çalışıyor. Orta sıraların üzerinde yer alabilirse ne ala..! İlk dakikalardaki  baskısı bilinçli değil, ev sahibi olmanın getirdiği psikolojiyle, hurraa, hücum. Oysa rakibi Medipol Başakşehir sakin kalarak, pas oyunuyla Trabzonspor’a bu iş böyle oynanır dedi. Medipol Başakşehir, defans yaparken ayrı, hücum yaparken ayrı sistemlere büründü ki, hayran kalmamak elde değil. Bir kere, beklerin ikisi de açık gibi oynadı. Aynı zamanda da geriye döndü.

Attamah, Caicara, Clichy, Visca, Emre, Arda, Adebayor, Mossoro. Bu oyuncuların hepsi takıma oynayan oyuncular. Pozisyon almaları, atağa çıkmaları bile farklı. Trabzonspor büyük kulüp, belki Trabzonspor’u yazmak lazım ancak hak eden Başakşehir. İki-üç senedir, şampiyonluk ya da hemen altında oynayan bu takımın mimarı Abdullah Avcı’yı tebrik etmek lazım. Bir kere, yarışmacı iyi takımı var. Şampiyon olmasını beklediğim takım Başakşehir, ilk 20 dakika sonrasında oyunu her alanıyla domine ettiler. Yetenekli oyuncularıyla daha fazla gol bile atamadılar.

Trabzonspor açısında söylenecek çok ama az söz var. Milyon dolarlara kurulan takım, direkt rakibi Başakşehir karşısında zayıf kaldı. Burak güçsüz, Sosa etkisiz, bekleri vasat. Onazzi’yi söylemeye bile gerek yok. 

Rıza Çalımbay, takım içinde Ersun Yanal’dan gelen sorunları çözememiş. Bunu gözlemliyoruz. Ya bu oyuncular takım oyununa uygun değil ya da mental olarak kendileri orada misyonunu tamamladı. 

Trabzonspor’da kazanlar erkenden kaynamaya başlayacaktır. Yönetime istifa sesleri tribünlerden duyulabilir ama ne önemi var! Yeni bir yönetim neyi değiştirecek ki!

Ligden, kupadan kopan Trabzonspor hiç olmazsa Avrupa kupalarına gidebilmeli. Bana göre, olağan mağlubiyet. Hedefleri farklı olan iki takımdan, kazanması gereken, hedefi şampiyonluk olan kazandı. Trabzonspor kazansa sürpriz olurdu.