Bir izin verin, yarım saat biri için üzülelim, merhamet edelim, için için yanalım, dışın dışın ağlayalım...

Ama...

İmkansız...

Kadın 86 yaşında; örtülü, tonton, yorgun yüzü, daha da yorgun elleri ile kalkmış, evlilik programına gelmiş. Oğlunu arıyor… Daha hastanede doğurur doğurmaz, bebeklikten evlatlık vermiş. Sonra izini kaybetmiş. “Ölmeden oğlumu bulun bana, bir sarılayım, bir koklayayım, sonra da öleyim” diye gelmiş. Anlatıyor… Bu arada oğul 47 yaşına gelmiş. Hiç görmemiş, kocaman adam olmuş, büyümüş… Nasıl biri acaba? Endişeli yüzü anlattıkca anlatıyor, anlatırken yoruluyor. Sunucu, diz çöküyor, yorgun elleri avucunun içine alıyor, tutuyor. Hikayeyi dinlerken kendini zor tutuyor, ama sonunda ağlayıveriyor. Gerçekten çok hazin, çok acıklı… Tam 10 dakika ağlıyoruz… Ben de evde… 10 dakika sonra, programa isimsiz biri bağlanıyor . Alttaki adını vermek istemeyen seyirci... “Eyvah” diyorum..

"O kadın çocuğunu doğar doğmaz hastahanede 3.500 TL’ye sattı " diyor. “Çocuğu alan aile paşalar gibi büyüttü, bu kadın şimdi niye arıyor?" diyor. Derken 2.telefon!..  Yine isimsiz..."Çocuğu büyüten aile çok zengin, öldüler; para-pul ne varsa çocuğa kaldı, bu kadın bunun peşinde " diyor.. Sonra, 3. telefon.. "Bu kadın benim yaşlı babamı dolandırdı, elinden evini aldı, benim yaşlı babam sokakta kaldı " diyor...

Pessss diyorum! 

Yaşlı kadına, yorgun yüzüne, ellerine bakıyorum. “Ne çok hikaye sığdırmıssın be kadın” diyorum, “hepsi de birbirinden kötü” ... Yarım saat ağlayamamışım… On dakika içinde her şey olup bitiyor...Kadına bakakalıyorum.  Kadın bağırıyor; “Ben çocuğu sattım ama, 5 kuruş almadım , falan filan verdi” diye. Derdi çocuğu değil... Derdi para... Kırık dökük ömründe, analık yapamamış. Kırık dökük ömründe, ölmeye 5 kala, 5 kuruşluk ana oluvermiş.

Analık  ve utanmazlık… Nasıl da zor bir araya gelir!

Hayat işte! 

Funda’ya takılanlar!

Őzgecan’ın  katilini  tabutuna kadın eşarbı bağlayarak gömmüşler…

 (Ben kadınım; ne münasebet, ne münasebet)

Utanmaz, rezil adam tacizden 508 yıl almış… Dava,  niye  çabuk bitti diye, altında bit ve yeniğini arayalım... Aileler çocukları adına hiç düşünmeyelim. Biz unutmayalım, ama onlar da  unutmasın!