Çocuklarımız ölüyor!
Ecrinler, Elifler, Leylalar ölüyor. Hem de gözümüzün tam önünde… Geçip giden zamana karşılık hiç bir şey yapamıyoruz. Artık gazete okumak bile içimizden gelmiyor. Her sabah gazete sayfalarını çevirirken hangi kötü haberle karşılaşacağız diye içimiz buruk bir şekilde açıyoruz gazeteleri… Artık son bulmalı bu çocukların çektiği çile, bu günahın vebali hepimizin üzerindedir.
Hak, hukuk ve adalet yerle yeksan olmuş.
En büyük acı evlat acısıdır hepimizin evladı var hepimiz anneyiz, babayız, kardeşiz, ablayız vicdanlar köreldi kuşlar ağladı, dağlar ağladı annelerin gözyaşı dinmedi zalimler zulme doymadı kara topraklar Ecrinlere doymadı… Bir çocuğu istismar etmek öldürmek nedir?
Bir anne bir çocuk için ne cefalar çekiyor. Yükünü 9 ay karnında ömür boyu sırtında taşıyor. Sonra bir cani çıkıp geliyor tüm biriktiği güzel anıları, uykusuz gecelerini, en güzel hayallerini çalıp götürüyor. Hiç sormadan, sorgulamadan bunun vebalinden korkmadan, kanundan devletten korkmadan üstelik. Boşa demiyoruz bunu yapanlar için mutlaka ağır bir ceza olmalı diye. Bir beşiği boş bırakmanın, bir kucağı yavrusuz bırakmanın bedeli nedir?
Madem bu sapıkları tedavi edemiyoruz, madem yapacaklarını engelleyemiyoruz, onların normal insanlar gibi, hepimizle eşit şartlarda yaşamalarına olanak tanımamalıyız. Onlara ikinci bir şans asla verilmemeli! İkinci şans, yeni suçlar işlemelerine izin vermek anlamına gelir! Ve bu sakıncalı tipler mutlaka ama mutlaka teşhir edilip toplumdan uzaklaştırılmalılar… Yoksa bu çocukların alıp götürülmesi bir kerelik mevzu asla değil, bir kere yapan bin kere de yapar.
Çocuk istismarının affı olamaz!
Telafisi olmaz,
Tedavisi olmaz.
