Bütün Müslümanlar kardeş midir?
"Ne olurdu yani, bir sene de insanlık moda olsa?" demiş şair. Olur mu dersiniz?
Menfaatlerimizi, inançlarımızın ve değerlerimizin önüne koyduğumuz bu insanlığımızla pek de mümkün görünmüyor gibi…
Toplum olarak inandığımız gibi yaşamayı çoktan unutmuşuz.
İşin kötüsü bunun farkında bile olamamışız...
Bırakın toplumsal ve ahlaki değerleri; dini inançlarımızı bile kendi hayat şeklimize uyarlamayı ibadet saymaya başlamışız adeta…
Yazık, çok yazık!
Bu bugünün meselesi değil elbette.
Bu kadar değilse bile entrika ve şaibeyi ateşe, suya, puta tapılan günlerde de yapmışız insan ırkı olarak..
Mevlana, "Kabiliyetsiz olmak bir kusur değildir ama karaktersiz olmak çok büyük bir kusurdur." derken, inandığımız değerlere ve gerçek yüzsüzlüklerimize mi dikkat çekiyordu acaba?
Dinimiz “Müslümanlar kardeştir” ve “bir insanı öldürmek bütün insanlığı öldürmek gibidir” derken, İslam coğrafyasında Türkün, Kürdün, Arabın ve Acemin; Libya’da, Yemen’de, Suriye’de, Mısır’da, Irak’ta birbirini boğazlayarak, haçlı zihniyetlerine piyonluk yapıyor olması ne hazindir ve dinen açıklanamaz bir gerçektir...
Aynı ümmetin çocukları; hem de hepsi ölenlerine Allah yolunda öldü diyerek şehit, öldürdüklerine de "leş" diyerek yapıyorlar bütün bunları….
Gerçekten bugünkü resme bakarak “Müslüman, müslümanın kardeşidir" diyebilir miyiz?
Hiç sanmıyorum..
Oysa Dinimiz her türlü ırkçılığın karşısında olmamızı ve ümmetçiliği benimsememizi emretmiyor muydu bize?
"İnandığınız gibi yaşamazsanız, yaşadığınız gibi inanmaya başlarsınız” demiş Hz. Ömer.
Ne büyük söz.
Dünyayı ideal bir hayat iklimine taşımak da, yaşanmaz bir cehennem hayatına çevirmek de insana kalmışken, bir gün gelir de inandığımız gibi yaşar mıyız? İnşallah, ama bu kafayla çok zor…
Bazı coğrafyalarda kimi toplumlar refahın, zenginliğin ve sınırsız bolluğun sarhoşluğunu yaşarken, muhtelif coğrafyalarda ise insanların açlığa, yokluğa, yoksulluğa, kan ve gözyaşına mahkûm edilmelerine sessiz kalmak, “Bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın” demek hiçbir inanca ve hiçbir insanca felsefeye sığmayacak bir yaşam tarzıdır.
Hakkaniyet, adalet, sadakat, emanet ve ehliyet gibi değerleri aşındırdığımızı, bu aşınmanın inançlarımıza çok pahalıya mal olduğunu anlamadıkça, kardeşliğimizden bahsedecek bir düşünce olabilir mi?
"Cehennem boş, bütün şeytanlar burada" diyen Shakespeare. Hak vermemek elde değil gibi sanki. Ne dersiniz?...
Vesselam...
