Atam ölmedin ki yas tutayım...
Ne sarı saçının telini,
Ne mavi gözünün ferini,
Konuşmanı, gülüşünü,
Değişmem hiçbir insana.
Sümerbank elbiseni, kravatını,
Beyoğlu’nda dikilen gömleğini,
Bırak postalını, ayakkabı bağını
Değişmem hiçbir markaya.
Ne uçağı, ne treni,
Ne otomobili, bisikleti,
Köşkü, sarayı, katı, yatı,
Değişmem bindiğin Bandırma’ya
El uzatmaya kalksalar da,
Kem gözle baksalar da,
Yasaklar getirseler de,
Vaz geçmem senden.
İşimden, aşımdan olabilirim.
Üzgün, kırgın olabilirim,
Ateşlere içinde kalabilirim,
Yine de vaz geçmem senden.
Gülerim görünce fotoğrafını,
Okurum, öğütlerini, hitabeni,
Umut doldurur benliğimi,
Sen aklımda oldukça,
Adını unutturmaya çalışsalar da,
Anmamızı engellerseler de,
Yalanlar, iftiralar atsalar da,
Sesin yeter umutlanmaya.
Anadolu’nun her yerinde,
Andımızı kaldırsalar da,
Cumhuriyeti yok saysalar da,
Senden vaz geçmem.
Sevmeseler de adını, şanını
Köylüyü efendi yaptığını,
İlkelerini, devrimlerini, soyadını,
Değişmem seni hiçbir kula.
Ankara, Sivas, Amasya’da,
Samsun, Trabzon, Kars’ta,
İzmir, Konya, Erzurum’da,
Hatay, Balıkesir, Manisa’da,
Bastığın yeri değişmem başka toprağa.
Anıtkabir’de, sokaklarda, caddeler de,
Göğe yükselen adını susturamayacaklar.
Koparamayacaklar kalplerimizden,
Ne sevgini, ne de saygımızı.
Çakmak çakmak gözlerinle, dalgalanan pelerinle bakıyorsun, hissediyorum. Oradasın dimdik.
Üşüyen yüreğimizi ısıtıyorsun. Sıcacık sevginle oradasın.
Biliyor musun? Seni sevmeyeni, sevemiyorum ATAM.
Adını anmak istemeyenler var ya, onlara da senden biraz gerekli.
Atam ölmedin ki yas tutayım.
Benimki özlemin, yokluğunun isyanı.
Bu nedenlerle değişemem seni,
Kula kul olan, ölü gibi yaşayanlara ATAM.
