ANNELER GÜNÜ
Böyle önemli günlerde annesi ya da babası olmayanlar aklıma gelir. Hüzünlenirim.
Bu yıl 14 Mayıs Pazar günü Anneler Günü. Aynı gün Türkiye genel seçimleri olacak. Oyumuzu verip annemizin elini öpmeye gideceğiz galiba. Ya annesi hayatta olmayanlar... Her zaman aklıma gelir de bu sene başka. Bu sene tarihin gördüğü en büyük depremlerden birini yaşadı Türkiye. 13.5 milyon insanı gece uykusunda yakalayan ilk deprem sonrası ikinci sarsıntı da felaketin boyutlarını artırdı. Bir anda evsiz yurtsuz kalmak bir yana sevdiklerini kaybetmek ağır bir travma yarattı. Önce depremi yaşayanlarda sonra bizim gibi tanık olanlarda. Depremin izleri, etkileri öyle çabucak ortadan kalkacağı benzemiyor. Elbette ki yaralar sarılacak ve zaman acımasızca akacak. İnsanlık tarihi bu felaket ve benzerleriyle dolu.
Anneler Günü diye başladığım yazıya niye deprem felaketini hatırlatarak devam ettim onu açıklayayım. Depremin olduğu gece saatleri itibariyle ailesini kaybeden onca insanı düşününce bu yıl biraz daha sessiz sakin kutlasak iyi olur diye düşünüyorum. Zira sosyal medya uygulamaları yoluyla böyle güzel günleri paylaşmayı pek seviyoruz. Bu kez yapmasak. Bu kez paylaşmasak. Sevginin en güzeli saklı olan değil mi zaten? Kayınvalidem rahmet olsun ruhuna, bir Anneler Günü’nün hemen ardından vefat etmişti. Ne zaman Anneler Günü gelse eşimi düşünürüm. O günü. Acaba derim ben annemle bir aradayken o nasıl hissediyor. Bazen konuşuruz. Boğazda nefis bir gün geçirmiştik. İki anneyi de yanımıza alıp... Kızım babaannesinin yanından bir dakika bile ayrılmamıştı. Sanki Anneler Günü benim ya da annemin de Anneler Günü değildi. Sadece babaannesinin. Şimdi deprem bölgesindeki insanlar için ise durum çok farklı. Orada toplu bir acıdan ve hatta travmadan söz etmek mümkün.
O sebeple biricik annelerimizle birlikte güzel bir gün geçirmek hepimizin hakkı olsa da bu kez aramızda kalsın paylaşılmasın istiyorum ben kendi adıma. Anneler Günü’nüzü şimdiden kutluyorum. Ne mutlu hala bir arada olabilenlere…
