SESİMİZİ DUYUN ARTIK!
Alıştığımız ‘kim, kiminle, nerede?’ düzeni, artık yerini ‘bugünü de sağlıkla bitirebildik mi?’ olarak güncellendi resmen. Son günlerde o kadar çok üzüntülü haberler alır oldum ki dengemi toparlamakta kimi zaman güçlük çekiyorum. Daha birkaç gün önce gazetemizin çalışanlarından iki çocuk annesi Sevgi Yamaç Yalçın’ı üzücü bir trafik kazasında kaybettik. Özellikle bu dönemde sağlıklı kalabilip de bir trafik kazası sonucu kaybetmiş olmak hepimizi daha da derinden sarstı. Bir yandan da akılları kaza mı cinayet mi sorusu kurcalıyor. Bu ilk değil son olması için çok savaş verdik, ama yok başaramadık. Daha bir buçuk yıl önce üniversiteden sınıf arkadaşım Tuğba Billur’un babası Beşiktaş’ta yine bir otobüs şoförünün dikkatsizliğinin kurbanı oldu. Daha bunu kabullenememişken şimdi de mesai arkadaşımız Sevgi...
Ve belki de yarın başka bir sevdiğimiz. Hiç tanımadığın birinin sözüm ona bir anlık dikkatsizliği ile çalınan hayaller ve hayatları hiç düşündünüz mü? Hayır bunun adı dikkatsizlik olamaz apaçık vahşet, cinayet! Bölünen aileler, eksik kalan çocuklar, neden? Telefondaki bir mesajı okumak için mi? Değer mi? Bunun önüne geçilebilecek neden sıkı yaptırımlar, zorunluluklar getirilmiyor? Minibüslerde, otobüslerde, taksilerde her an başımıza ne gelecek korkusuyla ne kadar daha seyahat edeceğiz? Buna engel olabilecek bütün yetkili makamlara seslenmek istiyorum, lütfen sesimizi duyun! Lütfen sadece bir gününüzü en basitinden minibüs caddesi boyunca birbiri ile yarışan Kadıköy-Pendik minibüs şoförlerini izleyerek geçirin, bir gününüzü taksi şoförlerinin trafikte nasıl terör estirdiğini izleyerek geçirin, bir gününüzü otobüs şoförlerinin umursamaz davranışlarını, rahatlıklarını izleyerek geçirin. Bizler, sevdiklerimizin canını trafikte sorumsuzca şoförüm diye gezen kişilerin eline teslim etmekten artık korkuyoruz. Sevgi’mizin acılı ailesine sabırlar diler, huzur içinde uyumasını dilerim. Seni çok özleyeceğiz Sevgi.
Lütfen artık sesimizi duyun!
