Umudunu sakın kaybetme
“Umudunu sakın kaybetme” diye bir yazı gördüm. Eskiden çok sarf ederdim bu tarz cümleleri. Henüz tam olgunluğa erişmemiş, hayata pembe gözlüklerle bakan birisi olarak umut dolu olmak şaşırtıcı olmasa gerek. Ancak olgunlaştıkça ve tecrübeler edindikçe, “umudunu kaybetme” söylemi yerine, hayatta her an her şeyin olabileceğine daha çok inanıyordu insan…
“Olmaz dediğin ne varsa hepsi olur. Düşmem dersin düşersin, şaşmam dersin şaşarsın. En garibi de budur ya; Öldüm der durur, yine de yaşarsın...“ Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî (k.s.)
Tam da bu yüzden umut hep vardır aslında. Saniyeler içerisinde her şeyin değişebileceğine şahit oluyor insan. Bazen iyi yönde değişiyor, bazen de kötü. Hayat böyle sonuçta.
Aslında şunu da olgunluğun daha ileri zamanlarında anlıyorsun; Her şeyin değişmesi değil de, değişen şeylerin geçici olduğunun asıl önem arz ettiğini.
Hayatımızdaki değişen şeyler, hayal ettiğimiz ve olmasını istediğimiz şeyler; ya da en dibe battığımız günler, sevinçle acıyla harmanlandığımız dakikalar... Hepsi geçtiğinde ardımızda minik minik bir sürü anı kaldığına şahit oluyoruz.
Hayatta umut etmenin pek de önemli olmadığını, önemli olanın her ne yaşarsak yaşayalım iyi günlerimiz de olsa kötü günlerimiz de olsa; doğaya, dünyaya ve en başta kendimize layık bir insan olarak yaşamış ve göç etmiş insan olmak olduğunu anlıyoruz.
Bu süslü ve büyük bir oyundan ibaret olan geçici hayatta umut etmek de minik bir şey gibi geliyor zamanla. Çünkü umut ettiğimiz şeyler de bu kandırmaca hayatın bir parçası… Yardımına uzanabildiğimiz el kadar büyüyor insanlığımız hatta... Asıl mesele içimizin rahatlığı… Mesele insan olarak geldiğimiz bu hayattan insan olarak gidebilmeyi başarabilmemiz… Çünkü insanlık tam da bunu gerektirir.
“Hayat bir nefestir, aldığın kadar… Hayat bir kafestir, kaldığın kadar… Hayat bir hevestir, daldığın kadar…” Hz. Mevlana
