Kalbim çok acıyor
Dayanamıyorum artık, kalbim çok acıyor Allah'ım...
İnsanlar konuşup duruyor, ağzından çıkanı kendi bile duymuyor,
Konuştukça, sözleri Kalbimin taa derinlerine işliyor,
Zaten yaralı ve yorgun olan canım kalbim darbe üstüne darbe alıp tekrar tekrar kanıyor..
Kimse söylediği sözün kalbimde açtığı yaralari düsünmüyor, görmüyor,
Ölseydim bunları duymuyacak ve çok daha derin yaralar almayacaktım
Bazen ölülerin bile daha şanslı olduğunu düsunecek kadar kalbim acıyor Allah'ım..
Yoruldum, çok yoruldum dayanamıyorum, yüküm çok ağir Allah'ım...
Gözyaşlarim taa içerden gelen acının,içimdeki sessiz çırpınışlarının
Son hali olarak dışarı taşıyor
İçim ağlıyor, dışım ağlıyor, bütün hücrelerim üzülüyor Allah'ım..
Ne sağ tarafıma dönüp yatabiliyorum, ne de sol tarafıma,
Ne kendim kalkıp oturabiliyorum, ne de içmek için karşımda bana bakan suyumu alabiliyorum
İyileşmek için mücadele ettikçe ben, kalbime ok gibi işleyip acıtan ah o sözlerrr...
Ümit var mı Ayşenur diyorlar bana evet hem de bana...
Elhamdülillah diyorum Müslümanız ya tabı ki ümidimiz var
Allah var, İmtihan var, Tevekkül var, UMUT var.
Soru cevaplamayi hiç sevmiyorum bu yüzden, insanlar Kalbimin acıyacağını bu kadar şeyi kaldıramayacağımı bile anlamıyor
Sadece kader arkadaşlarımla konuşmak yaralamıyor beni
Aynı ağacın farklı dallarından düştüğümüz için yaşadıklarımız aynı, acılarımız aynı, yaramız aynı, duygularımız aynı..
Düştüm, hissetmeden yaşadığım bir hayatin içine düştüm.
Yanındayım diyen herkes zamanla bir bir kayboldu
Her gün birileri ya kalbimden ya hayatımdan yok oldu...
Yaşadığım başka göründüğüm başka böyle bir hayatta, anlaşılmak için çırpınıyorum işte
Kalbim çok acıyor Allah'ım
İnsanlar bir kez söylüyor ama sözler derin bir kuyuda sürekli birikip bana günlerce gözyaşı oluyor
Duygusallik arttıkça bütün duyduklarım çile sofrası gibi ısıtılıp ısıtılıp önüme çıkıyor
Kalbimdeki yara büyüdükçe büyüyor, Sessiz çığlıklar artık o kalbe sığmıyor...
Ve kalbim çok acıyor Allah'ım…
