Yarışma Değil, Hatıra
Bir zamanlar ekran karşısında kıyasıya rekabet eden iki genç kadındı onlar.
Şimdi o görüntülerdeki neşe, eski bir hikâyenin sessiz tanığı gibi.
Özden Cerrahoğlu, yıllar sonra o anlara dönüp baktı ve kelimeleri sustuğu yerden çıkardı.
Sessizliğe Açılan Pencere
Nihal Candan’ın vedasının ardından günlerce hiçbir şey yazmadı. Ne açıklama yaptı, ne satır arası bıraktı.
Ama sonunda geldi o paylaşım: sade, kişisel ve yakıcı. “Paramparçayım” dedi. Herkes anladı: Bu, bir açıklama değil, bir iç dökümdü.
Bir Karelik Sonsuzluk
Paylaştığı eski videoda ne gürültü vardı ne yapaylık. Sadece iki genç kadının eğlendiği birkaç saniye…
Ama o görüntü bugün bambaşka bir ağırlık taşıyor. Çünkü artık o kahkahalardan biri eksik.
Işıklar Kapandıktan Sonra
Geriye ne kaldı? Işıklar söndü, çekim bitti, set dağıldı. Ama ekran arkasındaki dostluklar, eksilen bir isimle yeniden şekilleniyor.
Cerrahoğlu’nun cümleleri sadece bir veda değil, aynı zamanda eski bir bağa bırakılan küçük bir not.
Cerrahoğlu, paylaştığı eski bir video eşliğinde şu satırları yazdı: “Seni çok özleyeceğim, paramparçayım. Nasıl toparlanırım bilmiyorum. Hep ruhumda saklayacağım seni.”
