Yeni dünya düzeni
Yeni ve büyük bir derdimiz var..
Yanlış anlamayın sakın biz Türklerin, Erkeklerin yada Müslümanların değil, bütün insanlığın derdi bu..
Hepimizin gözü kulağı haberlerde virüsün yayılışını, ölü sayısını takip ediyoruz..
Koca koca donanımlı ordulara sahip ülkeler çaresiz. Tanklar toplar para etmiyor..
Ölenler şehit’te değil… Kurşunla değil, mikroptan ölüyorlar.
Zengin, fakir, ünlü, mevkili insan dinlemiyor bu corona denilen illet.
Yıkıyor, korkutuyor, hayatı durduruyor.
İnsanlık bitiyor mu?
Düşünsenize; tokalaşmak, sarılmak, öpüşmek, temas yasak.
İnsanların biribirilerine mikrop yada virüs gözüyle baktığı bir dönemden geçiyoruz…
İş, güç, para pul önemini yitiriyor can pazarı yaşanınca. Sonrasında yaşanacak acıların haberleri zamana göz kırpıyor..
Dünyadaki bütün ülkeler sınırlarını kapatmış kendi yaşam savaşını verme çabasında.
Uyguladıkları vizeler ile kendini bir halt sanan güçlü, büyük, medeni! devletler çaresizlik içinde çırpınıyor.
Sanırım onlarda ölümlü olduklarını nihayet ve zor da olsa çok iyi anlamış durumdalar…
Virüsü kapanların birçok ülkede gördüğü insanlık dışı muameleler ve corona’dan ölenlerin topluca gömülmeleri bana bir tek soruyu sorduruyor bana. Zor zamanlarda insanlık bitiyor mu?
Zor günlerin haberini duymak bile rafların, marketlerin yağmalanmasına sebep olabiliyorsa varın gerisini siz düşünün…
Ülkeler resmen OHAL ilan etmeseler de mecburi durumlar dışında dışarı çıkılmaması konusunda özdenetimi harekete geçirecek ikna yollarını kullanıyor.
Her an sokağa çıkma yasağının gelme ihtimali var ve bu ihtimal market raflarının adeta yağmalanırcasına boşalmasına neden oluyor.
İtalya’da market kuyrukları, Avustralya’da bir markette tuvalet kağıdı ve pastırma kavgası… Oysa tüm bu istif ve mağaza talanı hallerini “medeni olmayan ülkelerin tarzı” olarak belletmişlerdi bize… Ne oldu da insanlar tüm farklılıklarına rağmen, aldıkları önlemlerden tutun da, ev hapsi gereksinimlerine karşı tek tipleşti?
Çekirdek aile temelli, maksimalist alışkanlıklardan/lükslerden uzak, mesafeli bir yaşama evriliyor dünya.
Aylarca diğerleriyle el sıkışmamayı, çok yakın adımlar atmamayı sürdürürsek, bunun kesinlikle hafife alınmayacak sonuçları olacak ve bu, tüm ilişkilerimizi yeniden gözden geçirmemize neden olabilecek. 'Kime sarılabilirim, kime güvenebilirim?'
Bunun yanısıra “uzaktan eğitim”, “kripto para kullanımı”, “home ofis” dediğimiz evden çalışma ve paraya el sürmeme tedbiriyle artan para taşımama halinin yükselttiği “bir liralık harcamada dahi kredi kartı kullanımı” durumlarının kalıcı hale gelebileceği fikrini, hatta bu virüsün, yukarıda saydıklarımızın hayata geçirilmesi adına bir geçiş dönemi olarak ortaya sürüldüğü yönündeki şehir efsanelerini de yabana atmamak gerek.
Tüm evrensellik değerlerinin kıymet kaybettiği bu dünyada “tencerede pişir kapağında ye” sistemi ne kadar başarılı olur veya yerelleşme kalıcı olur. Onu yaşayarak hep beraber öğreneceğiz.
Şimdi ise yapmamız gereken tek şey insanlığa ve insanca yaşama sıkı sıkıyı sarılamak gerisi cok boş ve anlamsız hayatlar zinciri olur gibi geliyor bana…
Vesselam
