Biriktirdiklerimiz
Hayatımız boyunca, farkında bile olmadan birçok şey biriktiriyoruz. Kimi zaman somut, kimi zaman soyut… Ama her biri bir şekilde bize ait, bizi biz yapan küçük izler olarak kalıyor. Anılarımız mesela…
Sevdiğimizden aldığımız ilk çiçek, bebeğimizin küçücük patiği, arkadaşımızdan gelen bir not, yıllar önce yazılmış bir mektup…
Hepsi aslında zamanın içinde saklanmış birer duygu parçası. Maddi değerleri yok belki ama manevi olarak dünyalara bedel. Kimi zaman kurtulmak, sadeleşmek isteriz. Atmaya niyetlendiğimiz eşyaların arasında bir anda elimiz durur.
Çünkü o eşya, sadece bir nesne değildir artık. Bir bakışın, bir dokunuşun, bir gülüşün temsilidir. Bizim ona yüklediğimiz anlamla var olur. Her seferinde “buna gerek yok” desek de, kalbimiz izin vermez. Çünkü bazı şeyler, yer kaplamaz; ruhun içinde yer eder.
Belki de insan dediğimiz varlık, aslında biriktirdiklerinden ibarettir. Bazı insanlar anı biriktirir, bazıları pişmanlık…
Kimi kırık bir saati saklar, zamanı durdurduğu için; kimi bir fotoğrafı, o gülüş bir daha yaşanmasın diye. Hayat, biraz da bu biriktirdiklerimizin toplamıdır.
Ne kadar eşyamız, ne kadar anımız olduğu değil; onlara ne kadar anlam yüklediğimizdir önemli olan.
Ve bazen, bir çekmecenin köşesinde duran küçük bir hatıra, bize yıllar öncesinden “sen hâlâ aynı kalbi taşıyorsun” der gibi fısıldar.
