HELE BAKIN KİM GELMİŞ…
Bugüne kadar sayısız insan deprem bölgesine gitti. Dernek, kurum ve kuruluşlardan insanlar… Gönüllüler, ünlü, ünsüz yüzlerce kişi akın akın afet bölgesine gitti. Gitmeye de devam ediyor. Ama herkes çok iyi biliyor ki… Art niyetli, çıkarcı pislikler de oraları mesken tuttu. Hiç utanmadan sıkılmadan afeti, ölümü, yıkımı kendi menfaatleri için kullandılar. O küçücük dünyalarına, devasa bir felaketi oyuncak ettiler. Ve ne yazık yaptıkları sinsiliği de kimse anlamıyor sanıyorlar… Bi baksanıza Sezen Aksu’ya… Sizin gibi mi gitmiş oralara? Önüne, ardına katmış mı birilerini? Kadın bir başına sessiz, sedasız, şaşaasız gitmiş. Kolilerinin önünde boy göstermemiş. Ağzına dolamamış milyon yardımlarını… Günler öncesi ilan edilmemiş gidiş, dönüş takvimi... Arkasında basını almamış, kare kare fotoğrafları servis edilmemiş. Götüren, gezdiren, destekçi, şakşakçısı yok. Bi daha baksanıza o fotoğraflara… Hatay’a “Sezen Aksu” gitmemiş! Sezen gitmiş! Sezen Abla gitmiş!
Bayır aşağı…
Survivor yayınlandığı her sezon, reyting rekorları kırardı. En çok izlenen diziler bile rakibi olamadı. Bu sene yarışmanın izlenme oranları yerle bir. İşin aslı astarı; geçen yıl Nisa’nın şampiyonluğu, Survivor fanlarını büyük hayal kırıklığına uğratmıştı. Sırf reytingleri iyi olduğu için Nisa’nın şampiyon seçildiği, uzun süre konuşulmuştu. Sanırım; hem hak edilmeyen şampiyonluk, hem de bu sene yapılan kötü seçimler izlenme oranlarını iyice düşürdü. Fakat her şeye rağmen gerçek Survivorcılar yarışmayı izlemeye devam etti. Acun önü sonu olaya el atar, “Yarışmayı geçmişteki güzel günlerine döndürür!” diye umutla beklediler. Maalesef olmadı, olamadı... Başımıza benzerine az rastlanır bir felaket geldi. Ve Survivor reytinglerde iyiden iyiye eridi. Öyle bi hal aldı ki; Acun Ilıcalı bile kendi programını sunmadı. Deprem sebebiyle yarışmaya ara verildi. Survivor, Ağustos’a kadar devam edecekti. Fakat erken final yapma kararı alınmış. Acun Ilıcalı’nın da canı epeyce sıkınmış. Umarım seneye tüm hatalarından ders çıkarmış, fanların gönüllerini alan, gerçekçiliği sorgulanmayan bir yarışma başlar.
Öğrendik…
Öğrenemiyoruz! Maalesef öğrenmiyoruz, başımıza bir felaket gelmeden idrak edemiyoruz. Dişimiz tırnağımızdan artırıp, sıkıntı içinde biriktirdiğimiz… Hayatımızdaki küçük tatlardan kırpıp, kuruş kuruş köşeye koyduğumuz… Yüzlerce lira faizlere razı olup, borç harç aldığımız evi doğa 10 saniyede elimizden alabiliyormuş. Logosu uğruna milyon verdiğimiz arabamız, kolonların altında meğer hurdaymış. Dolabımıza özenle astığımız elbiseleri… Raflara sıra sıra dizdiğimiz ayakkabıları, çantaları ardımızda bırakıp gidebilirmişiz. Özel tasarım mobilyalarımızı, eskitmeye ömrümüz yetmeyebilirmiş. Misafire saklanan porselen tabaklar, saniyeler içinde tuzla buz olabilirmiş. Kavga edip küstüğümüz anne, baba, sevdiğimizle barışmamız meğer mucizeymiş. Çocuğumuzu öpücüklerle uyandıramama ihtimalimiz de varmış. Öğrendik ki… Sahip olmak istediğimiz dünyalıklar uğruna, hayatımızı cehenneme çevirecek kadar körmüşüz. Öğrendik ki… Küçücük şeylere küsen, sevdiğimizi söyleyemeyen, özür dilemeyecek kadar gururlu aptallarmışız!
