Manifestival!

Daha önce de yazdığım, eleme sürecinin en başından beri takip ettiğim BIG5 yarışması finaline kalan 6 kızdan oluşan Türkiye’nin en yeni ‘girlband’i olan Manifest geçtiğimiz hafta kendi festivalinde 2 gün üst üste sahne aldı.

Dünya çapında örneklerine şahit olduğumuz Kore ekolünden bir kız grubu yaratma formatının en güzel örneklerinden birini elde ettiğimize inanıyorum Manifest ile. Kızların birbirleriyle olan iletişimleri, yeni nesil jargonu kullanımları, gencecik yaşlarında pırıl pırıl yetenekleri ve aynı zamanda birden çok kulvarda verdikleri savaş ile bizi kendilerine nasıl bağlayacaklarını çözdüklerine şahit oluyoruz. Tolga Akış’ın ‘hayalimdeki proje’ adı altında kızları bir araya getirmesi ve tüm eleştirilere rağmen 6 kişilik ultra güçlü bir beraberlik yakalaması çok da şans eseri değildi; kızlar zehir gibiler…

Kaçıranlar ve kaçırdığına pişman olanlar içinse Ağustos’ta yeniden sahnede olacaklarını hatırlatmak isterim. Kızlar daha yarım yılı bile tamamlamadan Harbiye’de sahne haberi verdiler. Üstelik 1 ay kala Harbiye’de sold out olduklarını da belirtmeliyim. Kabul edin kolay değildi...

Süreci ilk günden beri takip etmiş, her bölümü çıktığı gibi izlemiş, televizyonları başında takip eden herkes kadar yürekten ve elimden geldiğince kaleme alarak profesyonel şekilde destekleyen biri olarak resmen kendileriyle gurur duydum. Bir gün Manifest’i uluslararası kulvarlarda göreceğimiz günleri manifestliyorum. 777

SQUID GAME FİNAL

Netflix Kore yapımlarının en güzel ve global çıktısı olan Squid Game geçtiğimiz hafta yayınladığı son bölümleri ile finalize edildi.

İzlemeyenler için spoiler vermeyeceğim ancak beklediğim finali alamadığımı da söylemeliyim. Başrolümüzün 2.kez oyunlara dahil olmasının birden fazla işlevi vardı. Bu görevlerin bazıları tamamlanmış olsa da bazı detayların çok havada kaldığını hissettim. İlk iki sezonda istekleri uğruna savaşan başrol karakterimiz son sezonda yan roller olmasa nasıl tamamlardı bu finali diye düşündürttü. Batmanvari bir dille yazılan, kötülere dersini vermeye ant içmiş karakterimizin bu denli pasif bir role bürünmesi final sezonu için hiç de iç açıcı değildi. ‘Diğerleri gibi değilim, oyuna para için girmedim’ mentali altında hem kendini hem de diğer tüm hedeflerini elinin tersiyle itmesi ve birçok fikrin ve söylemin kendi içinde tutarsız olması da sizi diziden an an koparıyor. Yine de bu yapımı beğenenlere Alice in Borderland’i de izlemelerini öneririm. Ama baştan söyleyeyim o dizi de mantık hatalarıyla dolu, bilin de izleyin...

Dediğim gibi spoiler vermeyeceğim ya da dünya çapında bunca başarı etmiş bir diziyi sırf finalinden tat almadım diye eleştirmeyeceğim. Dizi ile ilgili tüm yargılarınızı sizin de bir kenara bırakabilmeniz adına şu bilgiyi de vermek isterim; Netflix’te yayına girdiği her ülkede ilk sıraya çıkan ilk ve en azından şimdilik tek dizi olarak Squid Game tarihe adını yazdırdı. Film sektöründe Parazit nasıl kendi saygısını kendi kazandıysa dizi sektöründe de Squid Game aynı başarıyı elde etti, biz de hak ettiği saygıyı veriyoruz. E bu saygıyı bir tek biz göstermiyoruz; David Fincer Squid Game’in Amerikan versiyonuna hazırlanıyor. Squid Game Amerika versiyonu yani aynı evrende başka bir hikaye izleyeceğiz. Usta yönetmen Fincer’ın çekimlerine bu senenin Aralık ayında başlamayı planladığı spin off versiyonunu da merakla bekliyorum. Kendisi Netflix evrenini tasarlayan isimlerden biri olunca bu bekleyişin heyecanı da artıyor tabi; ya vasat bir Amerikan Netflix senaryosu versiyonu izleyeceğiz ya da usta yönetmen filmlerinde olduğu gibi kendi hayal gücünü senaryoda ilmek ilmek işleyerek aklımızı alacak; göreceğiz.

PRENS: Göz Bebeğim

Benim kişisel bağımlılığım olan Prens ne yazık ki artık bir komedi dizisi değil benim gözümde. Negatif bir şey söylemişim gibi algılandığının farkındayım ama tam tersi bu övgü dolu bir cümleydi. Açıp izler güler geçerim diye başladığım dizinin son sezonunda karakterlere nasıl bağlandığımı gördüğümde kendime hayret ettim. Bir komedi dizisinde karakter gelişimi sanırım beklediğim en son şey olmasına rağmen Prens kendini ayakta alkışlatmaya yemin etmiş gibi.

İlk sezondan son sezona kadar gelişimini izlemediğimiz, hikayesine tanık olmadığımız, sempati ya da nefreti doruklarda yaşamadığımız bir karakter dahi yok. Yazılan senaryo o denli tutarlı ve o denli gelişime açık ki dizinin ‘izleyip, gülüp geçilecek’ bir yanını bırakmıyor. Sizi kendine çekiyor, karakterlere odaklanmanızı sağlıyor. Bir sahne izlerken başrolden yan role kadar herkes gözünüze hitap ediyor, kendini izletiyor. 15 dakika içinde hem ağlıyor, hem gülüyor hem de şaşkın şaşkın ekrana bakabiliyorsunuz. Senaryo, ‘geri dönsün’ diye yalvardığınız karaktere bir anda ‘hayır dönmesin’ dedirtiyor. Ben gerçekten bu yapımın zamanında yayınlanacak platform bulamamış olmasına hayret ediyorum. Gerçi sonra düşünüyorum ve hayret etmeme hayret ediyorum. Sektörü tekelleşmiş, senaryoları benzeşmiş, oyunculukları vasatlaşmış bir ülkede bu yapımın değerini anlayacak vizyoner insan bulmanın zor olmasına şaşmamak gerek.

Bu yapımların da izlendiğini, bu yapımların da para ettiğini, dizi/film sektöründe teknolojiyi kullanmanın korkulur bir durum değil aksine gereklilik olduğunu, vizyonerliğin önünde sonunda hep kazandırdığını ve iyisini almaya hazır bir izleyici kitlesi de olduğunu hepimize yeniden gösterdikleri için tüm ekibe bir basın çalışanı olarak, bir sinema okuryazarı olarak, bir sinema izleyicisi olarak canı gönülden teşekkür ederim.